پل خواجو زیباترین پل جهان در عصر صفوی
پل خواجو در دوران صفوی یکی از زیباترین پلهای جهان به شمار میرفت و اکنون نیز به خاطر معماری
پل خواجو که از بناهای عصر شاه عباس دوم صفوی است به نامهای پل بابا رکنالدین، پل شیراز و پل حسنآباد نیز نامیده شده و بیشتر به منزله سد به کار میرفته است.
درازای این پل ۱۳۳ متر و پهنای آن ۱۲ متر است و به سبب قرار گرفتن در محله خواجو به پل خواجو شهرت یافته است.
پل خواجو در دوران صفوی یکی از زیباترین پلهای جهان به شمار میرفته و اکنون نیز به دلیل معماری و تزئینات کاشیکاری آن از دیگر پلهای زایندهرود مشهورتر است.
در میان هر یک از دو ضلع شرقی و غربی پل ساختمانی بنا شده که شامل چند اتاق مزین به نقاشی به نام بیگلربیگی است که در آن دوره جایگاه بزرگان و امیرانی بوده که برای تماشای مسابقات شنا و قایقرانی بر روی دریاچه مصنوعی به این مکان فراخوانده میشدند.
شعرای اصفهان درباره پل خواجو اشعار زیبایی سروده و در این سرودهها زیباییهای آن را ستودهاند که از جمله این سرودهها قصیده بلند صائبتبریزی در وصف یکی از روزهای جشن و چراغانی در کنار این پل است.
بنابر نظر مورخان و پژوهشگران هدف شاه عباس دوم از ساختن پل خواجو پیوند دادن دو محله خواجو و دروازه حسنآباد با تختفولاد و راه شیراز بوده است.
گردشگران و جهانگردانی که در دورههای گوناگون به اصفهان آمدهاند، زیباییهای پل خواجو را ستوده و آن را در زمره شاهکارهای جاودانه معماری ایرانی و اسلامی به شمار آوردهاند.